Έφερα το πράμα, έφερες τα λεφτά;

Setup

• Εδώ και πολλά χρόνια, κυκλοφορώ με μια «μπανάνα» στη μέση. Πορτοφόλι, κινητά, δύο φορτισμένες μπαταρίες AA για άμεση χρήση, ένα μικρό πολυεργαλείο.
  • Πρόσφατα μου έκαναν δώρο μια καινούρια μπανάνα για να αντικαταστήσω την παλιότερη και φθαρμένη αλλά πολύ βολική. Άρχισα να χρησιμοποιώ την καινούρια, ώστε να έχει την παλιά ο Αλέξανδρος να παίζει με τα φερμουάρ και τα λοιπά.
  • Δεν έχω ακόμα κάνει κτήμα μου τη νέα και τους χώρους της, όμως.
• Την περασμένη Πέμπτη ξημερώματα, πετούσα για Θεσσαλονίκη.

Στην φάση του check-in, ελέγχω στα όρθια την καινούρια μπανάνα, και έχω την εντύπωση πως άδειασα οτιδήποτε μη επιτρεπτό στην πτήση και το έβαλα στην τσάντα για το χώρο αποσκευών του αεροπλάνου.
Κατεβαίνω κάτω για την πύλη εξόδου, και με ενημερώνουν πως το πολυεργαλείο δεν περνάει. Συνειδητοποιώ πως, προφανώς, το πολυεργαλείο, που νόμιζα πως το είχα ξεχάσει σπίτι, τελικά είχε παραπέσει σε μια σκοτεινή γωνιά της μπανάνας. Δεν ήθελα να το χάσω, αλλά δεν είχα πολλές επιλογές («αν το αφήσετε εδώ, το χάνετε»). Αφήνω την τσάντα του φορητού στον συνάδελφο που θα ταξιδεύαμε μαζί, και ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες για να βρω κάπου να το αφήσω. Πλάνο: πρέπει να το αφήσω κάπου όπου θα έχω πρόσβαση στην επιστροφή μου, όπου ή δε θα το δει κανένας, ή θα το κρατήσει κάποιος.
Κανείς από όσα μαγαζιά ρώτησα δεν διατίθετο να το κρατήσει για 'μένα. Στο check-in δεν το δέχονταν, επειδή «η πτήση έχει κλείσει, και πώς να το βάζαμε έτσι;» Μην έχοντας πολύ χρόνο, κοίταξα τριγύρω μήπως δω κάποια τουαλέτα, όπου με λίγη τύχη θα έβρισκα διαχωριστικό που δεν φτάνει ως το ταβάνι, ώστε να αφήσω εκεί πάνω το πολυεργαλείο.
Τουαλέτα δεν βρήκα, αλλά είδα το μικρό καφέ που βρίσκεται ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη από αριστερά (ερχόμενοι απέξω) είσοδο του κτιρίου, όπου έχει και χώρο καπνιστών με όρθια διαχωριστικά. Είδα πως, παράλληλα με τη τζαμαρία που βλέπει προς τα έξω, υπήρχε ένα διαχωριστικό που άφηνε μισό μέτρο χώρο μέχρι τη τζαμαρία. Ο χώρος αυτός, όπου κανονικά δεν πατάει κόσμος, είχε πιο βρώμικο πάτωμα, ένδειξη πως είτε δεν το καθαρίζουν, είτε το καθαρίζουν πιο σπάνια. Χαμηλά, λίγο πιο πάνω από το πάτωμα, είχε ένα γείσο, όχι πολύ φαρδύ, αλλά αρκετά ώστε, αν είσαι όρθιος σε αυτό το «διαδρομάκι» μισού μέτρου πλάτους, να μη φαίνεται το πολυεργαλείο με μια ανέμελη επισκόπηση. Επίσης, η τζαμαρία έχει βαμμένα διαφημιστικά για το Λος Βενιζέλος, οπότε απέξω δεν φαίνονται πολλά πράγματα.
Έκανα λοιπόν πως έψαχνα κάτι που μου έχει πέσει, έσκυψα τρεις-τέσσερις φορές σα να ψάχνω κάτι, την δεύτερη από τις οποίες ακούμπησα όρθιο το πολυεργαλείο κάτω από το γείσο. Αυτό το έκανα, με την ελπίδα πως κάποιος που τυχόν με έβλεπε, να μη καταλάβει πως σκοπεύω να αφήσω κάτι. Έτρεξα πίσω στον έλεγχο, όπου με ξανατσέκαραν για να περάσω στο λεωφορειάκι για το αεροπλάνο.
Στάθηκα τυχερός, και όταν επιστρέψαμε Παρασκευή απόγευμα προς βράδυ, ξαναβρήκα το πολυεργαλειάκι εκεί που το είχα αφήσει. Πολύ χάρηκα.

Φαντάζομαι πως όποιος με παρακολουθούσε κατά τη διάρκεια της εναπόθεσης ή της ανάληψης, θα μπορούσε να συμπεράνει πως είμαι κάποιος λαθρέμπορος…

Ίσως θα μπορούσε να υπάρχει κάποια επίσημη διαδικασία για να αφήνεις πράγματα και να τα βρίσκεις, αλλά μάλλον είναι ασύμφορη οικονομικά για τις υπηρεσίες του αεροδρομίου. Δεν ξέρω αν η μέθοδος που ακολούθησα είναι fool-proof και μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί από άλλους (ίσως και μόνο που γράφω αυτό το post, να κάνω χαλάστρα για το μέλλον!). Υποθέτω πως και η λύση της τουαλέτας μπορεί να είναι καλή, αρκεί να έχεις σημεία που κανονικά δεν φαίνονται από το προσωπικό καθαριότητας, ή αν έχεις και μια κολλητική ταινία, ίσως διπλής όψεως, πρόχειρη για χρήση.

Το σίγουρο είναι πως ευχαριστώ την καλή μου τύχη.

Update: φαίνεται πως όντως ήμουν πολύ τυχερός. Έμαθα πως και ο πατέρας μου είχε κάποια παρόμοια εμπειρία, και είχε χρησιμοποιήσει το διαχωριστικό σε τουαλέτα ως κρυψώνα. Εκείνος δεν βρήκε μετά το δικό του «πράμα».